5. Być człowiekiem, to znaczy być odpowiedzialnym.

Z perspektywy Charlie.

- O mój Boże - burknęłam, czując jak rozsadza mi głowę. Zeszłam na dół, do kuchni i nalałam sobie wody do szklanki, która stała na stole. 

- Jak się czujesz ? - spytała Marie, która chwilę temu weszła.

- Na prawdę świetnie - zakpiłam, czując jak ból głowy nasila się z każdą chwilą. - Gdzie tabletki ? 

Dziewczyna podeszła do mebli kuchennych i z jednej z szafek wyjęła apteczkę. Podała mi tabletki przeciwbólowe, które od razu zażyłam. 

- Idę na górę - mruknęłam, przymykając oczy.

- Zrobić si śniadanie ? 

- Nie dzięki, nie jestem głodna.

Weszłam do pokoju, po czym wskoczyłam do łóżka, przykrywając się po uszy kołdrą. Dzisiaj przeleżę cały dzień, czytając romansidła, które zabrałam z domu. Pamiętam gdy mama siedziała przed kominkiem z kubkiem herbaty i lekturą. Potrafiła tak spędzać całe niedziele. Z szafki nocnej wyjęłam jedna z powieści i przejrzałam spis treści. Jeżeli się przyłożę powinnam ja dzisiaj skończyć. Przekartkowałam na pierwszą stronę i zatraciłam się w lekturze.

Około godziny czternastej byłam zmuszona przerwać, gdyż mój żołądek wykręcał się z głodu. Zagięłam róg strony, na której się zatrzymałam i zeszłam na dół. Weszłam do kuchni i zajrzałam do lodówki. Na talerzu leżały naleśniki polane syropem. Wyjęłam naczynie i położyłam na stole. Nie zważając na to, że są zimne szybko je zjadłam. Talerz wstawiłam do zlewu, który i tak był już pełen, a z blatu wzięłam jabłko. Wróciłam do sypialni i kontynuowałam czytanie. Niestety parę minut później telefon leżący na mojej szafce zabrzęczał, informując mnie o nowej wiadomości. Odblokowałam go i odczytałam wiadomość. 

Od Michael :

Zaraz będę, szykuj się. 

Zrezygnowana opadłam na poduszki. Nie miałam dzisiaj ochoty dosłownie na nic. Wzięłam szczotkę i rozczesałam splątane włosy, po czym wyskoczyłam spod nagrzanej kołdry i przebrałam się. W mieszkaniu rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Niechętnie zeszłam na dół i wpuściłam Michael'a do środka. Chłopak wpił się w moje wargi. Delikatnie oddałam pocałunek. Ścisnął mój pośladek na co za zareagowałam jednoznacznie i odsunęłam się od niego. 

- Musimy ? - jęknęłam, spoglądając w jego czekoladowe oczy. 

- Jesteś prostytutką. Ty powinnaś chcieć to robić, a nie mi odradzać. 

- Nie mów tak. 

- Dobrze wiesz, że nie uciekniesz od prawdy. Przyzwyczaj się do tego kim jesteś i pogódź się z tym, że to się nigdy nie zmieni. 

- Wyjdź - warknęłam, wskazując palcem na drzwi frontowe. 

- Co ? - prychnął, lekceważąco wywracając oczami.

- Wypierdalaj ! 

Chłopak zaskoczony moją reakcją opuścił progi mieszkania. Wściekła weszłam do salonu, rozglądając się dookoła. Zrzuciłam ze stołu szklany wazon i usiadłam na nim.

- Kurwa dlaczego ja ?! - krzyknęłam, nerwowo ściskając pięści. Wróciłam na górę i ściągnęłam ciasne jeansy, po czym schowałam się pod kołdrą. Słowa Michael'a dały mi wiele do myślenia. W końcu jestem bezwartościową dziwką, taką na raz. Sięgnęłam  po telefon chcąc sprawdzić czy nikt nie próbował się ze mną skontaktować w ciągu ostatnich trzydziestu minut. 

Jedna nieodebrana wiadomość od Harry :

Masz jutro czas po szesnastej ? 

Do Harry :

No jasne. Jutro pod twoją uczelnią. 

Odłożyłam telefon i wygodnie ułożyłam głowę na poduszce. Nie miałam ochoty czytać dalej. Pogrążona w rozmyślaniach usnęłam. 

~~~~~

Krótko i okropnie :)))